الهـــــــــــــی ؛

ای ســزاوار ثنـــــای خویش ،

ای شکر کننده ی عطای خویش ،

ای شیـــرین کنـــنده ی بلای خویش ،

بنده به ذات خود از ثنــــــای تــــو عــاجـــــــز ،

و به عقل خود از شناخت منّت تو عاجز ،

و به توان خود از سزای تو عاجز !

کریمــــــــــــــا ؛

گرفتار آن دردم که تو داروی آنی ،

بنــده ی آن ثنـــایم که تو سزاوار آنی ،

من در تــــو چــه دانـــم ؟ تو دانی !

تو آنی که خود گفتی ،

و چنـــــان که گفتـــــــی آنی !

تــــــــو آنی که مصطفی (ص) گفت :

من ثنــــــای تـــــــو را نتــــــوانم شمـــرد

آن گونه که تو خود بر نفس خویش ثنا گفتی !